شيخ اسمعيل كوهسرخى كه رئيس مطلق حوزه علميه بوده است ( متوفى در 1323 ه . ق ) . و شيخ حسنعلى تهرانى كه از شاگردان ميرزاى شيرازى بزرگ بوده ( متوفى در 1325 ه . ق ) را مى توان نام برد .
بطورى كه از قرائن برمى آيد حوزه علميه مشهد چه در قرن يازدهم كه رونق بيشترى داشته و چه در قرنهاى بعد نسبت به يك رشته خاص از رشته هاى علوم اسلامى تبرزى نداشته و رشته هاى فقه و حكمت و ادبيات تقريبا بطور مساوى در آن تدريس مى شده است . بسيارى از علماى بزرگ مشهد علاوه بر جنبه فقاهت در رشته حكمت و ادبيات و حتى گاه در رياضيات نيز دست داشته و كتب درسى مرسوم اين رشته ها را تدريس مى كرده اند و طلاب با اقامت در آن حوزه علوم عقلى و نقلى را تقريبا بطور برابر فرا مى گرفته اند . ( 1 ) البته بايد توجه داشت كه بطور كلى در همه دوره ها مايه اصلى حوزه علمى مشهد - همچون ديگر حوزه هاى علمى - رشته فقه بوده و بيشتر اهتمام اساتيد و محصلين به اين رشته مصروف مى گشته است و لذا در كتاب تاريخ
1 - رجوع شود به كتاب تاريخ علماى خراسان تأليف ملاعبدالرحمن مدرس شيرازى صفحات : 46 50 51 54 55 63 72 به ترتيب در ذيل حالات : ميرشاه قاسم سبزوارى متوفى در اواسط قرن 12 ه . ق شيخ حسين مدرس متوفى در اواخر قرن 12 ه . ق ابومحمد مدرس متوفى در 1240 ه . ق مولانا محمدرضا ترشيزى متوفى در 1200 ه . ق ميرزا ابوطالب متولى باشى متوفى در 1216 ه . ق ميرزا مهدى شهيد متوفى در 1218 ه . ق مولانا اسحاق تربتى متوفى در 1237 ه . ق مولانا محمد على فديشه اى . . . و غير آنان .