اخلاقى و جنسى قرار گيرد، ناگزير از تن دادن به اين سنت مسلّم خداوندى است .
در سوره يونس ، آيه 49، همين مطلب را با كمى تغيير دوباره مطرح مى كند، آنجا كه خطاب به مشركان مى فرمايد:
(لِكُلِّ اءُمَّةٍ اءَجَلٌ، إِذا جاءَ اءَجَلُهُمْ فَلايَسْتَاءْخِرُونَ ساعَةً وَلا يَسْتَقْدِمُونَ) مـشـركـان درمـورد آمدن عذاب الهى (به استهزاء) تعجيل مى كردند، خداوند اخطار مى كند كه بى جـهـت ، عـجـله نـكـنـيد، هنگامى كه اجل آنان فرا رسد. لحظه اى اين عذاب ، تاءخيروتقديم نخواهد داشت .
بـايد توجه داشت كه تعبير (ساعة ) گاهى به لحظه وگاهى مقدار كمى از زمان است ، هرچند درعرف امروز، به 24 1 شبانه روز گفته مى شود.
(قـالَ ادْخـُلُوا فـى اُمـَمٍ قـَد خـَلَتْ مِنْ قَبْلِكُمْ مِنَ الْجِنِّ وَالاِْنْسِ فِى النّارِ كُلَّما دَخَلَتْ اُمَّةٌ لَعَنَتْ اُخـْتـَهـا حـَتـّى اِذَا ادّارَكـُوا فـيها جَميعاً قالَتْ اُخْريهُمْ لاُِوليهُمْ رَبَّنا هؤُلاءِ اَضَلُّونا فَاتِهِمْ عَذاباً ضـِعـْفـاً مـِنَ النـّارِ قـالَ لِكـُلٍّ ضـِعـْفٌ وَلكـِنْ لاتَعْلَمُونََ وَقالَتْ اوُليهُمْ لاُِخْريهُمْ فَما كانَ لَكُمْ عَلَيْنا مِنْ فَضْلٍ فَذُوقُوا الْعَذابَ بِما كُنْتُمْ تَكْسِبُونَ)(اعراف ، 38 ـ 39) (خـداونـد بـه آنـهـا) مـى گـويـد:در صـف گـروهـهـاى پـيـش از خـود، ازجـن وانـس درآتـش ، داخـل شـويـد هرزمان گروهى وارد مى شود. گروه همانند خود را لعن مى كنند تا همگى گروههاى دوزخـى درآن قـرار گـيـرنـد (درايـن هـنـگـام ) گـروه پيروان درباره پيشوايان خود مى گويند:خـداونـدا! ايـنـهـا بودند كه ما را گمراه ساختند، پس كيفر آنها را از آتش دو برابر كن ، خداوند گـويـد هـمـه را (عـذاب ) دوچـنـدان اسـت ، ولى شـمـا نـمى دانيد. و گروه پيشوايان به پيروان گـويـنـد:شـمـا را بـرمـا بـرتـرى نـيـسـت ، اينك به سزاى اعمالى كه مى كرديد، اين عذاب را تحمّل كنيد.
ايـن آيـات ، سـرنـوشت شوم بعضى از كافران را ترسيم مى كند. كه خداوند در قيامت به آنان مـى گـويـد در صـف گـروهـهـاى مـشـابـه خـود، از جـن و انـس قـرار گـيـرنـد و درآتـش داخل شوند.
هـنـگـامـى كه داخل آتش شدند، باهم مسلكهايشان نزاع مى كنند:(كُلَّما دَخَلَتْ اُمَّةٌ لعنت اُخْتَها) هر دسـتـه اى كـه وارد دوزخ مـى شـود، بـه دسـتـه ديـگـرى لعـن و نـفـريـن مـى كـنـد و او را مـسـؤ ول بدبختى خود مى داند.
فـريـب خـوردگـان در دوزخ زبـان بـه شـكـايـت مـى گـشايند و مى گويند:پروردگارا! اينان اغواگران بودند كه مارا گمراه ساختند، عذاب و كيفر آنها را دوچندان كن . كيفرى به علّت اينكه گمراه بودند و كيفرى به سبب گمراه كردن ما.
خـداونـد پـاسخ مى دهد:مجازات هر دو دسته (گمراه كننده و گمراه شونده ) دو چندان است ، ولى شـمـا نمى دانيد. اغوا كننده به جهت گمراهى خود و گمراه كردن ديگران عذاب مضاعف مى شود وا غـوا شـونـده نـيـز بـدين جهت كه گمراه گشته و دعوت گمراه كنندگان را پذيرفتـه و سياهى لشكر سران كفــر شده است ، عذابى دوچندان خواهد داشت .
امام صادق (ع ) در مورد پيروان بنى اميه (مصداق پيروان ستمگر) مى فرمايد:
(اگـر بـنـى امـيـه كـسـانـى نـمـى يـافتند كه دبيرشان شوند و خراج برايشان جمع كنندو در ركـابـشـان بـراى دفـاع از آنان بجنگند و درجمعه و جماعتشان حاضر شوند، به هيچ وجه حق ما راغصب نمى