اصل وجود خورشيد، از بزرگترين نعمتها براى انسان است ، چرا كه بـدون نـور و حـرارت حـاصـل از آن ، زنـدگـى در مـنـظـومـه شمسى غير ممكن است ، ... هر جنبش و حركتى در كره خاكى ، صورت مى گيرد، سرچشمه اصلى آن نور و حرارت خورشيد است ، نمو و رشـد گـيـاهـان و تمام مواد غذايى ،بارش بارانها، وزش بادها، همه به بركت اين موهبت الهى اسـت . مـاه نـيـز بـه سـهـم خـود، نـقـش مهمى را در حيات انسان ايفا مى كند، علاوه بر اينكه چراغ شبهاى تاريك است ، جاذبه آن سرچشمه جذر ومدّ اقيانوسها و مايه تصفيه آب درياهاست .
(از ظاهر آيه بخوبى بر مى آيد كه مى خواهد براى هر يك از شب و روز... و براى هر يك از آفتاب و ماه ، فلك اثبات كند و بنابراين قهراً بايد مراد از فلك ، مدار هر يك از آنها باشد.) (100) ايـن نـظـريّه قرآن با آخرين تحقيقات هيئت جديد كه براى خورشيد سه حركت وضعى ، طولى و دورانى ثابت كرده است موافق است .
پس بدين ترتيب يك معجزه ديگر علمى قرآن به ثبوت رسيده است . (101)
اشـاره بـه حـسـابرسى درقيامت ، بخشيدن معجزه به حضرت موسى عليه السلام و هارون (ع )، تـوصـيـف پـرهـيـز كـاران و نزول قرآن كريم به عنوان ذكر مبارك (47ـ50) بت شكنى حضرت ابراهيم (ع ) و پاسخ او به بت پرستان و سرانجام محكوم كردن وى به زنده سوختن در آتش و سـرد و سـلامت شدن آتش براى آن حضرت (51 ـ 70) خدا حضرت لوط (ع ) و ابراهيم (ع ) را از سـرزمـيـن بـت پـرسـتـان نجات بخشيد و فرزندانى صالح و عابد به نام اسحق و يعقوب به حـضـرت ابـراهـيـم داد (71ـ73) پيامبرى حضرت لوط (ع ) و نجات يافتن وى از بين مردم فاسق (74ـ75) حضرت نوح (ع ) از خداوند كمك خواست و استجابت شد (76ـ77) قضاوت حضرت داوود و سـليـمـان و ذكر موهبتهاى خداوند به آنان (78ـ80) از جانب خدا باد و گروهى از ديوان براى حـضـرت سـليـمـان مـسـخّر گشت (81ـ82) تضرع حضرت ايّوب (ع ) هنگام بيمارى و پذيرفته شـدن دعـايـش از جـانـب پـروردگـار (83ـ84)صـابـرو صـالح شـمـردن حـضـرت اسماعيل (ع ) ، ادريس وذوالكفل ، اشاره اى به داستان ذوالنون و رازونيازش با خدا در تاريكيها و رها شدن او از اندوه (85ـ88) بخشيدن يحيى (ع ) به زكريا (ع ) و درمان نازايى همسرش به وسـيـله خداوند و شتاب آنها ( خانواده زكريا) در كارهاى خير و دعا از روى بيم و اميد و خشوعشان در برابر خداوند ( 89 ـ90) فرزنددار شدن مريم عفيف نشانه قدرت الهى ، امت واحده بودن همه پـيـامـبـران الهـى و پـيـروانـشـان و تفرقه افكنى و فرق گذارى بين آنان بوسيله گروهى از پيروان ناآگاه (91ـ93).
(وَنَضَعُ الْمَوازينَ الْقِسْطَ لِيَوْمِ الْقِيمَةِ فَلا تُظْلَمُ نَفْسٌ شَيْئاً وَاِنْ كانَ مِثْقالَ حَبَّةٍ مِنْ خَرْدَلٍ اَتَيْنا بِها وَ كَفى بِنا حاسِبينَ)( انبياء ، 47) وترازوهاى قسط رابراى روز قيامت قرار مى دهيم پس به هيچ كس ستمى نخواهد شد و اگر به مقدار سنگينى دانه خردلى باشد ، آن را مى آوريم و همين بس كه ما حسابگريم .
بـراى انـدازه گيرى ، شمارش و سنجش هر چيزى در اين عالم ، ملاك و معيارى خـاص وجـود دارد .بـراى مـثـال درجـه براى اندازه گيرى حرارت ، كيلو براى وزن ، منطق براى فـكـر و بـه مـنـظـور انـدازه گـيـرى اعـمـال انـسـان نـيـز مـيـزان در نـظـر گـرفـتـه شـده اسـت (102)كـه اعـمـال انـسان را براساس ايمان و نيت خالص مى سنجد. اگر در روايات مى خـوانـيـم كـه پـيـشـوايـان مـعـصـوم مـى فـرمـايـنـد كـه مـا مـيـزان اعـمـال هـسـتـيـم بـه ايـن خـاطـراسـت كـه اعـمـال آنـان بـا خـلوص ، عـلم و ايـمـان كامل بوده است .
بنابر اين اعمال آنان ، مقياس سنجش اعمال ديگران قرار مى گيرد.