شکوه شعر عاشورا در زبان فارسی

كيست حق را و پيمبر را ولى ؟ آفتاب آسمان معرفت نُه فلك را تا ابد مخدوم بود قرَّة العين امام مجتبى تشنه ، او را دشنه آغشته به خون آن چنان سر خود كه بُرَّد بيدريغ ؟ گيسوى او تا به خون آلوده شد كى كنند اين كافران با اين همه صد هزاران جان پاك انبيا در تموز كربلا، تشنه جگر با جگر گوشه ى پيمبر اين كنند كفرم آيد، هر كه اين را دين شمرد هر كه در رويى چنين ، آورد تيغ كاشكى ـ اى من سگ هندوى او يا در آن تشوير، آبى گشتمى در جگر او را شرابى گشتمى

آن حسن سيرت ، حسين بن على آن محمّد صورت و حيدر صفت زان كه او سلطان ده معصوم بود شاهد زهرا، شهيد كربلا نيم كشته گشته ، سرگشته به خون كافتاب از درد آن شد زير ميغ خون گردون از شفق پالوده شد كو محمّد؟ كو على ؟ كو فاطمه ؟ صف زده بينم به خاك كربلا سربريدندنش ، چه باشد زين بتر؟ وانگهى دعوىِّ داد و دين كنند! قطع باد از بن ، زفانى (89) كاين شمرد! لعنتم از حق بدو آيد دريغ ! كمترين سگ بودمى در كوى او در جگر او را شرابى گشتمى در جگر او را شرابى گشتمى

روز عاشورا نمى دانى كه هست پيش مؤ من كى بود اين قصّه ، خوار؟ پيش مؤ من ، ماتم آن پاكْ روح چون كه ايشان ، خسرو دين بوده اند سوى شادِرْوان دولت تاختند كُنده و زنجير را، انداختند(90)

ماتم جانى ، كه از قرنى بِه ست قدر عشق گوش ، عشق گوشوار شهره تر باشد ز صد طوفان نوح وقت شادى گشت ، بگسستند بند كُنده و زنجير را، انداختند(90) كُنده و زنجير را، انداختند(90)