شده ام سپند حسنت وطنم ميان آتش چو بسوخت جان عاشق ز حبيب سر برآرد بمسوز جز دلم را كه ز آتشت به داغم كه ستاره هاى آتش سوى سوخته گرايد غم عشق آتشينت چو درخت كرد خشكم خنك آنك ز آتش تو سمن و گلشن برويد كه خليل او بر آتش چو دخان بود سواره سحرى صلاى عشقت بشنيد گوش جانمدل چون تنور پر شد كه ز سوز چند گويد دل چون تنور پر شد كه ز سوز چند گويد
چو ز تير تست بنده بكشد كمان آتش چه بسوخت اندر آتش كه نگشت جان آتش بنگر به سينه من ار سنان آتش كه ز سوخته بيابد شررش نشان آتش چو درخت خشك گردد نبود جز آن آتش كه خليل عشق داند به صفا زبان آتش كه خليل مالك آمد به كفش عنان آتش كه درآ در آتش ما بجه از جهان آتشدهن پرآتش من سخن از دهان آتش دهن پرآتش من سخن از دهان آتش
لطفا منتظر باشید ...
