«خداشناسى» - چهل حدیث از امام حسن مجتبی (ع) نسخه متنی

«خداشناسى»

1 ـ قال الحسن بن على ـ عليهماالسلام ـ فى قول الله ـ عزّوجلّ ـ : «بسم الله الرحمن الرحيم»:

فَقالَ: اللهُ هُوَ الَّذِي يَتَأَلَّهُ إِلَيْهِ عِنْدَ الْحَوائِجِ وَالشَّدائِدِ كُلُّ مَخْلُوق عِنْدَ اِنْقِطاعِ الرَّجاءِ مِنْ كُلِّ مَنْ دُونَهُ وَتُقَطَّعُ الأسْبابَ مِنْ جَميعِ مَنْ سِواهُ تَقُولُ بِسْمِ اللهِ أَيْ أَسْتَعينُ عَلى أُمُورِي كُلِّها بِاللهِ الَّذِي لا تُحقُّ الْعِبادَةُ إلاّ لَهُ، المُغيثُ إذا اسْتُغيثَ وَالمُجيبُ إذا دَعى.

امام مجتبى ـ ع ـ با تفسير «بسلمه»⁽¹⁾ راه فطرت (كه يكى از قويترين برهانهاى خداشناسى است) را بيان مى كند، آن حضرت فرمود:

«خداوند متعال وجودى است كه همه موجودات در نيازمندى و سختيها به او پناه مى برند، بويژه هنگامى كه اميد از غير او قطع گردد و همه وسائط و اسباب را ناچيز ببيند. ]يعنى فطرت خداشناسى، انسان را در تنگناها به سوى واجب الوجود هدايت مى كند [اين كه مى گويى: «بسم الله ..»; يعنى يارى و كمك مى خواهم در همه كارهايم از خداوندى كه عبادت (خضوع و كرنش) براى غيرش سزاوار نيست، او فريادرسى است كه به هنگام دادخواهى دستگيرى مى نمايد، و اگر كسى بخواندش پاسخ مى گويد.»