لطفا منتظر باشید ...
موضوع وحدت مسلمانان
در هفته نامه«العالم الاسلامي» (نشريه هفتگي «رابطة العالم الاسلامي») طي مقالهاي، اختلاف
مسلمين، به «حلال» و «حرام» تقسيم شده است. اختلاف در مسائل فقهي و همچنين اختلاف
در برخي از مسائل اعتقادي; همچون ديدار خداوند در شب معراج، يا نبي و ولي بودن حضرت خضر(عليه السلام) از نوع اختلاف جايز و
حلال شمرده شده و در بيان اختلاف حرام، در آغاز با بيان اين مقدمه كه بايد هرچه
متشابه است بر محكمات حمل گردد، به عنوان مثال آمده است: آيات و رواياتي در مدح
صحابه وارد شده كه از آن جمله است: {مُحَمَّدٌ
رَسُولُ اللهِ وَالَّذِينَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَي الْكُفَّارِ رُحَمَاءُ
بَيْنَهُمْ} آنگاه در همين آيه شريفه آمده است كه:{وَعَدَ اللهُ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ
لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَأَجْرٌ عَظِيمٌ} . در اين آيه شريفه، اختلاف
شده كه «مِنْ» در كلمه «منهم» آيا براي «تبعيض» است يا براي «تبيين»؟ بعضي با توجه
به آياتي كه همه اصحاب را مدح ميكند; از قبيل آيه «فان آمنوا بمثل ما آمنتم
به فقد اهتدوا»، اين كلمه را به معناي تبيين گرفتهاند ولي آنان كه از اين
كلمه، تبعيض را استفاده كردهاند (به پندار نويسنده مقاله) از جاده حق، منحرف
شدهاند.... نويسنده
در پايان مقاله، به اوضاع روز پرداخته، ميگويد: امروزه بعضي از مسلمانان
پيشنهاد مي كنند كه همه جريان هاي اسلامي بايستي باهم تعاون و هماهنگي داشته باشند
و از اختلاف نظرها چشمپوشي كنند تا بتوانند در مقابل تهديدات روز ايستادگي
كنند به ويژه كه خداوند متعال فرموده است:
{وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللهِ جَمِيعاً وَلا تَفَرَّقُوا}.
آن گاه در جواب ميگويد: اختلاف بين مسلمانان، دو گونه است: اختلاف
«جايز» و اختلاف «ممنوع» و ما بايد قبل از دعوت به وحدت و تنسيق، طبيعت اختلاف را
بررسي كنيم تا ببينيم آيا امكان دارد كه ما به اين هدف نايل شويم؟ بر اين اساس، اگر
اختلاف برخي از مسلمانان باما، از نوع اختلاف حرام و ممنوع بود، خداوند به ما دستور
نداده كه همراه آنان اعتصام كنيم و به دوستي با آنان بپردازيم; زيرا كه ما مأموريم
اعتصام به «حبل الله» كنيم،
همچنين پيامبر و اصحاب پيامبر(صلي الله عليه وآله)كه اعتصام به «حبل الله» داشتند و خداوند هيچگاه
دستور نداده است كه ما همراه اين دسته از مسلمانان اعتصام نماييم بلكه به ما امر
فرموده است كه از اينان برائت جوييم و از شرّ شان برحذر باشيم; زيرا كساني كه در
مسير اختلاف ممنوع گام برداشته، با سنت مخالفت ميكنند و در دين بدعت
ميگذارند، در واقع با انحرافشان از مسير پيامبر و اصحاب، نشانههاي دين
را تغيير ميدهند.اين مقاله،
با چنين مقدمات ادعايي، اين نتيجه را القا ميكند كه محافظت و مواظبت بر معالم
ونشانههاي دين، اهميتش بيشتر است از آنچه كه «وحدت صف» نام گرفته
است.(هفته نامه العالم الاسلامي، مورخ 16
جماديالاولي 1419 = 16/6/1377)
