دامن، دامن حكمت - دامن، دامن حکمت نسخه متنی

دامن، دامن حكمت

محمد رضا رنجبر

هواللطيف جز نسيمى لطيف، چه تواند، گره از كارِ فروبسته غنچگانِ تُرد بگشايد؟

... و اگر بگشايند، به راستى كه چه عطر آگين كنند!

و دلدادگان خداوند را نيز همين ماجراست،

بارى، وجود غنچه وارِ خويش را، جز در معرض نفحاتِ آن لطيف ازل عرضه نمىدارند،

و همين است كه مىگشايند،

و هم، ما را به خوانِ عِطرِ خويش مىخوانند.

و صائب تبريز، كه لبريز، از حِكَم و لاُلى است، و نيز گوهرتراش، و سخن شناس، و معنادان، از همين قماش مردمان است.

... و اين را نيز به عنايت خوانيد:

1) تمامت ابيات، شميم دلاويزى است، از انديشههاى شاعر بلند آواى آسمان صائب تبريز.

2) پيش از طرح، و بيان هر بيت، پيش در آمدى است، و آن، نيز داستان وارهاى، و ساخته خيال راقِم.

3) داستان وارهها، كه گاه به تعمد به ابهام آلودهاند، نام شرح را بر نمىتابند، بل، تنها بهانهاى، تا كه ذهن و خيال مخاطب را آماده سازند، و نيز پذيرا.

و انتهاى سخن، همان گونه بايد، كه آغاز بود،

و آغاز، و انجام، نيز به يادش، و به نامش.

منتها اينست پس تمّ الكلام

ارديبهشت 1377

محمدرضا رنجبر