شكواي از فراق حضرت - سوز هجران نسخه متنی

آمدم زَ الْطاف غيبى از خدا
بابى از رحمت به سويم برگشود
نيم چشمم رفت لختى سوى خواب
روح عالم مهدى قائم لقب
حسّ آوازى به گوش دل رسيد
پس خرامان سوى آن گشتم روان
جلوه بنمودى ربودى آن نگاه
نزد حُسنش هرچه بودى محو شد
نطق من در مدح رويش باز شد
لب گشودم در نواخوانى شدم
كى شه خوبان مه عالم فروز
تا به كى در پرده غيبى نهان
بين چه دلها بسته زنجير تو است
چشمشان چون ابرمى بارد به فرش
اى مه دلبر دلم را برده اى
بَه چه جذّابى ز دلها مى كَنى
هر دلى شد جلوه گر بر او رُخَت
مهر تو شد روح اندر جان من
مهر و هجرت چون به دل توأم شدى
چند گويم بى قرارم اى حبيب
گر ببندم لب ز شكوى كردنم
گويم آخر اى عزيزا تو شهى
جمله ما در خاك راهت بنده ايم
ليك با مهر تو چون سازيم ما
نيست عاشق را به حال خود قرار
رحم آور بر دل مهجور من
اهل دانش عيب نگذارند هيچ
ليك گويم من كجا سرور كجا
من كجا و عاشقى دلبر كجا