اى شهنشاه جهان شمس نهان
مظهر حىّ احد مرآت هو
همچو روحى در بدن باشى نهان
چون جمال خود نمودى بر حبيب
پيش رويت بَدر باشد چون هلال
عاشقان در كوى تو حيران همه
تا به كى اى ماه من در پرده اى
از دلم يكباره شد صبر و قرار
هر دمى دل هست در فكر لبت
عاقلانه دم زنم از وصل تو
هر هوس از عشق رويت محو شد
بس كه زيبا دلربا دلبر توئى
مهر تو در روح من آب حيات
از يقين گويم كه بى تو جنّتم
حور خواهم يا كه كوثر يا جنان
هر سحر كه وانمودى روى خود
رو بهر بى مهر كردم روى را
در تبسمّ روى كن بر روى من
اى حبيبا دم زدن آغاز كن
دانمت بس ناز دارى اى حبيب
ليك بنگر اين دل شوريده را
گرچه مورم تو سليمانى نما
بين خرابم در خرابات غمت
ذرّه ام گر تابشى سويم كنى
بر رهت آشفته حالم مى نگر
خواهم از بى قدريم بندم لبم
عقل گويد تو كجا و قدر شاه
گر گذارد يك قدم بر روى تو
مهر گردى عالمى روشن كنى
من چه آرم وصفت اى شه بر زبان
مصطفى را در تو مى بينم ظهور
اوصيا را در تو مى بينم كمال
آنچه در آن جملگى بودى نهان
آيه نور از رُخَت پيداستى
جمله اسرارش زتو برپاستى