لطفا منتظر باشید ...
17
نه نه نه اين هزار مرتبهگفتم نه
ديگر توان نمانده
توانايي
در بند بند من
از تاب رفته است
شب با تمام وحشت خود
خواب رفته است
و در تمام اين شب تاريك
تاريك چون تفاهم
من با تو
انسان افسانه
مكرر اندوه و رنج را
تكرار مي كند
گفتي
اميدهاست
در نا اميد بودن من
اما
اين ابر تيره
را نم باران نبود و نيست
اين ابر تيره را
سر باريدن
انسان به جاي
آب
هرم سراب سوخته مي نوشد
گلهاي نو شكفته
اين لاله هاي سرخ
گل نيست
خون رسته ز خاك
است
باور كن اعتماد
از قلبهاي كال
بار رحيل بسته
و مهرباني ما را
خشم و تنفر
افزون
از ياد برده است
باورنمي كني ؟
كه حس پاك
عاطفه در سينه مرده است
