شماره اشتراك 2478, از تويسركانانسان از نظر اسلام موجودى سازنده است; سازنده خود و سازنده محيط زندگى خود. ميزان موفقيت او در آبادانى محيط به ميزان توفيقش در سازندگى خود بستگى دارد و بالعكس; به عبارت ديگر, توفيق در بهسازى محيط زندگى, راه او را براى بهسازى خود هموارتر مى كند.توجه به اين رابطه متقابل و نيرومند ميان انسان و محيط زندگى اش, ايجاب مى كند كه او به مسئله خودسازى توجه كند, آن هم خودسازى همه جانبه و متناسب با ديد وسيع يك مسلمان نسبت به انسان و جهان.اسلام درباره خودسازى انسان تعاليم فراوانى دارد كه به تمام جنبه هاى مختلف زندگى او مربوط مى شود; به جسم و جان, نيازهاى مادى و معنوى, فردى و اجتماعى, فرهنگى و اقتصادى و اگر شخصى بداند از كجا آمده است و اكنون در چه وضعيتى است و در نهايت به كجا خواهد رفت, آن گاه درمى يابد كه تزكيه نفس, بهترين ره توشه اى است كه لحظه اى در آن ترديد جايز نيست, اين موضوع به خصوص در باره اوليا و مربيان اهميت ويژه اى مى يابد. حضرت امام(ره) به صراحت اظهار مى داشت: (مربى مردم بايد خودش منزه باشد, مهذّب باشد.)1براى اين كه تن آدمى سالم بماند, بايد از تغذيه خوب و شرايط زيستى مساعد برخوردار باشد. روان او نيز براى رشد و سلامتى, به خوراك و بهداشت مناسب نياز دارد, البته خوراك و بهداشت روان يا بيمارى و آلودگى اش به گونه اى ديگر است; مثلاً علم و تهذيب نفس, خوراك جان و روح است و نادانى و فساد اخلاقى, بلاى روان محسوب مى شود.
مهرى آجيلى
شماره اشتراك 3020, از سنقر كليايىاگر همه افراد بشر به خودسازى روى بياورند و از پستى ها و آلودگى ها دور شوند, جامعه آرام و آرام به طرف خوبى ها سوق داده شده و به تكامل واقعى خود خواهد رسيد. با توجه به مراحل گذشته و تحقق ارزش مند و گران بهاى خودسازى همگانى, لازم است كه از هرگونه شعار غيرواقعى و ادعاهاى دروغين, پرهيز كرده, به عمل و اقدام هاى مثبت و ضرورى بپردازيم; به بيان ديگر, عمل گرايى مطرح باشد نه شعارزدگى. هر فرد از افراد جامعه بايد عملاً به اصلاح نفس خود و جامعه خود همت گمارد و با هرگونه انحراف و فسادزدگى مبارزه كند. على(ع) مى فرمايد:برترين مردم در نظر خدا كسى است كه عمل كردن به حق نزد او محبوب تر از باطل باشد, هرچند كه در اين راه از منافع او كاسته شود, دچار مشكلات گردد و باطل گرايى منافع فراوانى داشته باشد.2
محمدحسن مجيدى
شماره اشتراك 2989, از نجف آبادواضح است كه خودسازى و پرورش انسان و سوق دادن او به سوى كمال در درجه اول, در گرو شناخت دقيق و آگاهى كامل او به تمامى استعدادها و نيروها و گوشه و زواياى وجودش مى باشد. مادامى كه انسان, خود و ابعاد گوناگون وجودش را به طرز صحيح نشناسد و نقاط ضعف و قوت خود را نيابد, قادر به تعديل استعدادهاى خود نمى باشد. از اين رو خداوند در قرآن مؤمنين را به تزكيه نفس و شناخت و معرفت خود دعوت كرده و مى فرمايد: اى كسانى كه ايمان آورده ايد, زنهار كه خويشتن را پاس داريد.)3مرحله دوم, شناسايى خوبى ها و زيبايى ها از بدى ها و زشتى ها است. در نفس انسان, نيازهاى متعددى است كه بايد ارضا شوند; از جمله تمايل و نياز به خوراك, پوشاك, مسكن, تمايل به حفظ نفس و دفاع در برابر دشمن, تمايل جنسى, علاقه به جاه و مقام, ميل به حق طلبى, آزادى و آزادگى, كرامت نفس, علم دوستى, زيبايى دوستى, و غير آن كه به صورت واقعيت هاى فطرى با سرشت آدمى عجين شده است. امكانات متعددى نيز به انسان عطا شده است تا هم بتواند نيروى خود را صرف ارضاى نفسانيات كند و هم جلوِ خواهش هاى نفسانى را بگيرد و كشش هاى درونى را تحت نظم و ضابطه درآورد.خداوند ميزان هاى معيّنى را مشخص كرده تا انسان طبق آن ها رفتار كند و از حدود آن ها تجاوز نكند. ميزان هاى صحيح عقايد و رفتار و تشخيص خوبى از بدى از طريق وحى, توسط انبيا, تعيين و اعلام شده است و براى هرگونه رفتار از خرد و كلان, جزئى و كلى, در رابطه با خود و ديگران و جهان هستى و خالق عالم, ميزان و صراطى مشخص كرده اند و راه صحيح را از غلط يا صواب را از خطا بازشناسانده اند.قرآن كريم بيان گر بسيارى از مسائل است و از موجبات رشد و تعالى انسان به تفصيل سخن آورده است. انبيا نيز به عنوان مفسران كتاب هاى آسمانى و فرستادگان الهى وظيفه ارشاد مردم را بر عهده دارند, مضافاً اين كه در درون انسان ابزار شناساگر قرار داده شده است تا به وسيله آن ها خوب را از بد و حق را از باطل متمايز كند. اين ابزار مشتمل بر اندام هاى حسّى و ادراكات و منطق و عقل است كه انسان معارف لازم را به كمك آن مى تواند كسب كند. به انسان آزادى داده شده تا راه خود را برگزيند و مطابق اختيار و انتخاب خودش عمل كند. نتيجه اين كه چنان چه انسان مطابق ميل خود و بدون رعايت موازين اسلامى عمل كرد, از حدود خارج شده و برعكس اگر بين قوا و استعدادهاى درونى خود تعديل ايجاد كرد, اصلاح و رستگار مى شود.
مرتضى ابراهيمى
شماره اشتراك 504, از كاشمراهميت درك امتيازات خود به خاطر اين است كه بدون شناخت نمى توان آن ها را بارور و نگه دارى كرد. طبيعى است كه انسان هرچيز باارزش را زمانى مى تواند حفظ و نگه دارى كند كه به ارزش وجودى آن واقف باشد وگرنه به كوچك ترين غفلتى آن را ضايع كرده, از دست مى دهد. بنابراين هركس در كنار ضعف هاى خود بايد به شناخت صفات مثبت و استعدادها و امتيازات روحى خود نيز بپردازد تا بتواند به تقويت و پرورش آن ها قيام كند و از آفاتشان بپرهيزد. علاوه بر آن, علم به امتيازات خود, سبب ايجاد قدرت روحى در انسان مى شود تا به اتكاى آن بتواند در مسير تهذيب و خودسازى پيش رفته, بر موانع موجود غلبه كند. همين قدرت روحى, اراده انسان را تقويت و از بروز اختلافاتى چون يأس و نوميدى و امثال آن جلوگيرى مى كند.
لطفا منتظر باشید ...
