خواهر مريم محمدبيگى - خودسازی از دیدگاه امام خمینی (ره) نسخه متنی

خواهر مريم محمدبيگى

شماره اشتراك 4291, از ملاير

انسان تا اسير نفس خويش است, آزاد نيست, تا از نيروهاى درونى نرهد, در بيرون رها نيست. تو اى انسان به خيال خود آزادى, حال آن كه بت هاى گوناگونى در بتكده كبر, خودمحورى, شهوت و اين ها تو را به اسارت كشانده اند. تا از دست اين ها نرهى, دربندى, و اگر رهيدى, آزادى. آن گاه است كه با تمام وجود آزادى را حس مى كنى و از داشتنش لذت مى برى.

اى انسان! بت هاى داخلى را بشكن تا قادر به شكستن بت هاى خارجى باشى, هواهاى نفسانى را خفه كن تا در صحنه جامعه در برابر هيچ كس و براى هيچ چيز نلغزى, اسير مقام و رياست نگردى, فريفته كيسه هاى زر نشوى, زور از پايت درنياورد, شهوت بر زمينت نزند.

هان اى انسان! به نام آزادى, غرق در منجلاب فسادت نكنند, با دادن آزادى جنسى, آزادى هاى واقعى را از تو باز نستانند, ايجاد محيطى براى كار كردن و نان درآوردن و خوردن و خوابيدن را آزادى برايت نام ننهند, كه ايجاد چنين محيطى براى كار و نان و خورد و خواب و همه وسيله است نه هدف. وسيله براى رسيدن به آزادى واقعى يعنى بندگى خدا را كردن و با بندگى اش از بندگى تمام معبودان درونى و طغيان گر و گردن كشان بيرونى رهايى جستن.

اى انسان! آيا هيچ انديشيده اى كه تا اسير نفس خويشى, اگر قدرتى به كف آرى, طغيان كنى و بر انسان و انسانيت ستم روا دارى؟! هيچ انديشيده اى كه تمام فسادها, ظلم ها, بى عدالتى ها و آزادى كشى ها از نفس تو برمى خيزد؟ و هيچ انديشيده اى كه صلح و عدل و آزادى زمانى مستقر مى گردد كه تو بر نفس خويش مسلط شوى؟!

سيده معصومه حسينى

شماره اشتراك 3271, از كبوترآهنگ

بهتر است خودسازى از همان كودكى آغاز شود, زيرا دل كودك مانند زمين بايرى است كه هرچه در آن كاشته شود, آن را به خوبى مى پذيرد و در خود مى پروراند. پس قبل از اين كه دل كودك سخت شود, بايد فضايل را در او پرورش داد.

(مولوى مثلى مى آورد راجع به اين كه هرچه انسان بزرگ تر مى شود, صفات او قوى تر و ريشه دارتر مى گردد. مى گويد: مردى خارى را در معبر مردم كاشت. و مردم از اين بوته خار در رنج بودند. او قول داد كه سال ديگر آن را بكَند, و سال ديگر نيز كار را به سال بعد موكول كرد, و سال هاى بعد نيز به همين ترتيب عمل كرد. از طرفى درخت سال به سال ريشه دار تر مى شد و از طرف ديگر, خود او سال به سال ضعيف تر مى گرديد; يعنى ميان رشد درخت و قوت او نسبت معكوس برقرار بود. حالات انسان نيز مانند خار بُن و خاركَن است, روز به روز صفات در انسان ريشه هاى عميق ترى پيدا مى كند و اراده انسان را ضعيف تر مى كند. قدرت يك جوان در اصلاح نفس خود از يك پير بيش تر است.)9

9- مرتضى مطهرى, تعليم و تربيت در اسلام, ص79.