گردهم آيى فرماندهان عمده نزاجا - ارتش در نگاه رهبر نسخه متنی

گردهم آيى فرماندهان عمده نزاجا

( تهران ) اسفند ماه 1368 بسم الله الرحمن الرحيم اولا از ديدار شما برادران و فرماندهان و مسئولين
نيروى زمينى ارتش جمهورى اسلامى ايران
خوشحالم .

شما بعضى ده سال
بعضى هشت سال بعضى كمتر و بعضى هم
بيشتر
در ميدان هاى نبرد يا در صحنه هاى مربوط به نبرد حضور داريد .

بعضى را من از جمع شما مى شناسم
كه در صحنه هاى جنگ و در تهديد دائمى مرگ بودند .

جان خود را و راحتى عزيزان
آسايش و امنيت خانواده و
اينها همه را
در طبق اخلاص گذاشتند و تقديم كردند .

بعضى از همين قبيل شماها بودند كه به شهادت
رسيدند .

بعضى هم كه شما هستيد و تعداد كثير ديگرى بحمدالله زنده ماندند
بر حسب تصادف .

چون همانجايى
كه آن شهيد حضور داشت
شما هم حضور داشتيد .

فرقى ندارد .

جايگاه شما آنطور نبود كه شما يك جايى نرفتيد
كه شهيد نشديد .

نه
آنجائيكه شما حضور داشتيد
همانجايى بود كه آدم آنجا شهيد مى شود .

شما بحمدالله
زنده هستيد .

خب
حالا اين بحث عرفانى و معنوى است .

از آن بحث هائيكه ماها كمتر به حقايق آن بحث ها
توجه مى كنيم .

گر چه حقايق هم بيشتر همانجاست و آن اينكه حالا اصلا ما اين حيات و زندگى را براى چه مى
خواهيم ؟ وقتى شما اين اتومبيلتان را بنزين مى زنيد
روغن مى دهيد و مرتب مى كنيد
براى اين است كه
سوار آن بشويد و برسيد به يك جايى .

اگر كسى اين باك را پر كند از بنزين و سوار شود و روشن كند برود به
سمت پمپ بنزين بعدى
آنجا باز سر باك را پر كند
باز ماشين را روشن كند برود به طرف پمپ بنزين سومى
پر كند باك را براى اينكه راه برود تا برسد به يك پمپ بنزين ديگرى ...اينكه زندگى نشد .

چه فايده اى
دارد ؟ هدف از پر كردن اين باك و مرتب كردن اين ماشين
اين باشد كه حركت كنيم تا برسيم به جائيكه آنجا
باز مى خواهيم