فرهنگ شاعران پارسی گوی

گرچه در عشق تو كار من به رسوايى كشيد بعد مردن منّت از سنگ مزارم گو مباش‏ به دل و جان خود از كوى تو نتوان شد و رفت‏ اجل آمد كه خلاصى دهد از هجر، مرا خواب ديدم كه بناهاى طرب ساخته‏ام‏ در غمت رشته‏ى عمرى كه به كف بود مرا سوزى كه پنهان داشتم هجر تو پيدا مى‏كند به دشمن، دوست شد ماه دل‏افروزى كه من دارم‏ سرود حسرت است اين ناله‏ى زارى كه دل دارد جفاجويى كه شد درد من بيدل فراموشش‏ با رقيبان ستمگر ميل همراهى مكن‏ شب كه بر ياد تو همچون شمع مى‏افروختم‏ باده‏ى عشرتى از دور فلك مى‏جستم‏ زير خاكم ز ملاقات رقيبان، خوش‏تر با خيالت روز و شب چشم از جهان پوشيده‏ام‏ به خاكْ‏پاى رقيبان برابرم كردى‏ مى‏كند جان و ز ياران وفادار كسى‏ نامه از رهگذر شوق رقم سازم و باز بيش از همه غم دارم و كم از همه سامان‏ گوش مى‏كردم كه ديگر نشنوم نام فراق‏ چشم مى‏دارم كه روز گريه و غم بگذرد

دارم از خود ننگ و از كارى كه دارم ننگ نيست‏ دست من از هيچ كس بارى به زير سنگ نيست ترك دل گفتم و جان دادم و آسان شد و رفت‏ بود بى‏طالعى من كه پشيمان شد و رفت‏ وه كه تا چشم گشادم همه ويران شد و رفت‏ صرف در دوختن چاك گريبان شد و رفت تب را نهان دارد كسى، مرگ آشكارا مى‏كند نبيند هيچ‏كس، اى دوستان! روزى كه من دارم‏ سموم محنت است اين آه جان‏سوزى كه من دارم روم جايى كه ديگر ناله‏ى من نشنود گوشش خواهى از ما اين سخن باور كن و خواهى مكن مى‏كشيدم آه و جان مى‏دادم و مى‏سوختم ساغر ديده پر از خون جگر كرد مرا به جهانى ندهم گوشه‏ى تنهايى را نى به روى ماه بينم نه به سوى آفتاب كمال ضعف تن و طالع زبون من است نيست جز تيشه كه رويش طرف كوهكن است‏ ميرم از شوق كه او را به تو راه سخن است سامان من و بيش و كم من همه اين است چشم مى‏دارم كه روز گريه و غم بگذرد چشم مى‏دارم كه روز گريه و غم بگذرد