فرهنگ شاعران پارسی گوی

تبريزى - باقى‏

اميرعبدالباقى باقى تبريزى. متخلص به باقى. ملقب به دانشمند. شاعر، فاضل و خوشنويس. قرن 11 ه.ق. متوفّى 1039 ه. ق.

وى از دانشمندان و خوشنويسان مشهور نيمه‏ى دوم قرن 10 ه. ق بود كه در علوم عهد خود همچون حكمت، رياضى، ادب فارسى و عرب مهارت بسيار داشت. وى در خوشنويسى شاگرد ملابيگ تبريزى بود و در انواع خطوط همچون ثلث و نسخ مهارت بسيار داشت. وى به دليل دعوت ميرزاعبدالرحيم خان‏خانان سپهسالار به هند سفر كرد و در آن‏جا اقامت گزيد. سپس به بغداد رفت و در آن‏جا ساكن شد.

آورده‏اند كه از طرف شاه‏عباس صفوى براى خوشنويسى و كتيبه‏نويسى مسجدجامع جديد عباسى در اصفهان دعوت شد ولى او در ابتدا نپذيرفت. ولى بعدها پس از تصرف بغداد به اصفهان آورده شد و كتيبه‏ى مسجد نيز به دست او نوشته شد. وى در انواع فنون مهارت داشت ولى زبان اظهار او كوتاه بود. ميرزامحمدطاهر نصرآبادى (متولّد 1027 ه.ق) در خوشنويسى شاگرد وى بود. وى يك‏سال پس از فوت شاه‏عباس اول صفوى (1038 - 996 ه. ق) درگذشت. وى با امين‏احمد رازى (مؤلف تذكره‏ى هفت‏اقليم) معاصر بود. كتاب «منهاج‏الولاية من كتاب نهج‏البلاغه» اثر اوست.

براى آگاهى بيش‏تر، مراجعه شود به رتذكره‏ى نصرآبادى، صص 7 - 206 , تذكره‏ى آتشكده‏ى آذر , تذكره‏ى هفت‏اقليم (جديد)، ج 2، صص 3 - 1412 , مآثر رحيمى، ج 3، صص 4 - 22 , تذكره‏ى ريحانةالادب، ج 2، صص 2 - 11 , دانشمندان آذربايجان، صص 6 - 144 , سخنوران آذربايجان، صص 8 - 225.

از اشعار اوست :