خوش آن روزي كه صوت دلربايت به گوش جان رسد هر دم صدايت
ز هر سو ياورانت با دل شاد بيايند و نمايند جان فدايت[1]
در زمان حاج شيخ عبدالكريم حائري ـ رحمة الله عليه ـ وقتي شهرية طلاّب نرسيده بود، آنهايي كه از نظر معيشتي وضعيت خوبي نداشتند، كم‌كم ازحوزه متفرّق مي‌شدند. اين مسأله باعث ناراحتي و نگراني همه شده بود.
لذا به حضرت حجّت «ارواحنا فداه» متوسّل شدم و از آن حضرت براي رفع اين مشكل استمداد نمودم. در مدرسة فيضيه خوابيده بودم كه در عالم رؤيا شخصي به من گفت:
«قرار است شما در منزل فلان آقا، خدمت حضرت صاحب الزمان ـ‌عليه السّلام ـ مشرّف شويد».
بعد، خبر آوردند كه تشريف فرمايي حضرت به منزل آن فرد به تأخير افتاده است، ولي صدايي را شنيدم كه فرمود: «سيد محمد رضا! به حاج ميرزا مهدي[2] بگو كه به آقا شيخ عبدالكريم بگويد از گريه‌هاي امام زمان ـ عليه السّلام ـ، وجوهات متوجّه قم شد».
وقتي از خواب بيدار شدم، پيش حاج ميرزا مهدي رفتم و خوابم را براي ايشان تعريف كردم. نكته‌اي در اين خواب برايم سئوال برانگيز بود كه چرا به حاج شيخ عبدالكريم تعبير به «آقا شيخ عبدالكريم» كرده بودند؛ با اينكه ايشان به مكّه مشرف شده بودند، ولي «حاج ميرزا مهدي» را حاجي ناميدند؟!
وقتي خدمت حاج شيخ رسيديم، فرمودند: رؤياي شما از رؤياهاي صادقه است. فردي از تجّار مشهد پيدا شده و قرار است هر ماه دو هزار تومان بفرستد، امّا اين كه حضرت به من تعبير «آقا شيخ» كرده‌اند با اين كه به مكّه مشرّف شده‌ام، به خاطر اين است كه من حجّي را كه انجام داده‌ام، نيابتي بوده است.[3]
[1] . داغ شقايق، ص 217. [2] . ابو الزوجهٌ حضرت آية الله العظمي گلپايگاني ـ رحمة الله عليه ـ. [3] . دفتر ثبت كرامات مسجد مقدس جمكران، شماره 242، مورخه 5/12/77.