«لبيد بن عطارد تميمي» مرتكب گناهي شده بود. امام علي ـ عليه السّلام ـ دستور داد او را احضار كنند تا او را به مجازات رساند. لبيد به بني اميه پناه برد.
نعيم بن دجاجه كه از شخصيتهاي بني اسد بود و يكي از مأموران امام علي ـ عليه السّلام ـ به شمار مي‌آمد و به نگهباني اشتغال داشت مي‌خواست با پارتي‌بازي او را نجات دهد. از اين رو به مأموران گفت: لبيد را به من واگذاريد تا او را رها كنم.
مأموران خدمت امام ـ عليه السّلام ـ رسيدند و عرض كردند: نعيم لبيد بن عطارد را رها كرد.
حضرت فرمود: نعيم را بياوريد. او را حاضر كردند. امام ـ عليه السّلام ـ دستور داد او را تازيانه زدند تا ديگر بار پارتي‌بازي نكند.
وقتي نعيم تازيانه خورد رو به اميرالمؤمنين ـ عليه السّلام ـ كرد و گفت: كار كردن با تو ذلت مي‌آورد و دوريت سبب كفر مي‌گردد (يعني نه مي‌توانيم در حكومت تو خلاف قانون كنيم و نه مي‌توانيم از تو جدا باشيم) حضرت پاسخ داد: همين‌طور است: آنگاه او را رها كرد.[1]
[1] . مجله پاسدار اسلام، شماره 75، ص 33.