معارف قرآن در المیزان

علامه سید محمدحسین طباطبایی؛ تألیف: سید مهدی (حبیبی) امین

نسخه متنی -صفحه : 118/ 79
نمايش فراداده

سنت الهى در تأثير جنگ‏ها براى پاكسازى جوامع بشرى

« تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى بَعْضٍ... وَ لَوْ شاءَ اللّهُ مَا اقْتَتَـلَ الَّذينَ مِنْ بَـعْدِهِـمْ... !» (253 / بـقره)
مقام رسالت هر چند مشترك در ميان همه رسولان عليهم‏السلام است و مقامى است كه خيرات و بركات را به سوى بشر سرازير مى‏كند، و كمال سعادت و درجات قرب به خدا از قبيل همكلامى با خدا و دارا شدن معجزات و مؤيد شدن به روح‏القدس از اين سرچشمه زلال مى‏جوشد، لكن با همه اين بركات باعث نمى‏شود كه جنگ و خونريزى را از ميــان بشــر برانــدازد، چــون ايــن بليــه مستنـد به اختــلاف خود مــردم اســت.
و اگر خدا مى‏خواست مى‏توانست تكوينا از اين كشمكش‏ها و جنگ‏ها جلوگيرى كند، (و مثلاً آن كس يا كسانى كه آتش‏افروزى مى‏كنند هلاك سازد،) و لكن از آن جا كه اين اختلاف مستند به او نيست بلكه مستند به خود مردم است و سنت الهى كه سنت سببيت و مسببيت بين موجودات عالم است همواره جارى است و يكى از علل كشمكش و جنگ اختلاف است (مردمى كه مى‏دانند اختلاف به جنگ منتهى مى‏شود بايد از آن دورى كـننـد !)
بله تنها كارى كه خداى‏تعالى ممكن است بكند دخالت تشريعى است، به اين كه امر بفرمايد كه جنگ نكنيد و يا دستور بدهد كه جنگ بكنيد و از اين دو خداى‏تعالى دستور وحى را داده و فرموده جنگ بكنيد و منظورش از اين دستور آزمايش بندگان است تا معلوم كند افراد خبيث كيانند و پاكان كدامند، مردم با ايمان كيانند و دروغگويان كدامند.
و سخن كوتاه اين كه قتال در بين امت‏هاى انبيا كه بعد از آن حضرات پديد آمده امرى غير قابل اجتناب بوده براى اين كه اختلاف دو جور است يكى اختلاف ناشى از سوء تفاهم كه بعد از آن كه طرفين سخن يكديگر را فهميدند اختلافشان برطرف مى‏شود، و يكى اختلاف ناشى از زورگويى و طغيان است، چنين اختلافى خواه ناخواه به جنگ منجر مى‏شود، مقام رسالت تنها مى‏تواند اختلاف به معناى اول را برطرف كند، و شبهاتى كه در دل‏ها پيدا شده برطرف سازد، اما ياغيگرى و لجاجت و نظاير آن از صفات پست را نمى‏تواند از روى زمين براندازد، و تنها عاملى كه مى‏تواند زمين را از لوث چنين رذايلى پاك سازد جنگ است و بس.
چون تجربه‏هاى مكرر هم اين معنا را ثابت كرده كه همه جا حرف حسابى و حجت و برهان كارگر نمى‏افتد، مگر وقتى كه دنبالش تازيانه و اسلحه باشد و به همين جهت هر جا كه مصلحت اقتضا كرده خداى سبحان دستور داده براى احقاق حق قيام نموده، در راه خدا جهاد كنند، هم‏چنان كه در زمان ابراهيم و بنى اسرائيل و بعــد از بعثت خـاتم انـبياء صلى‏الله‏عليه‏و‏آله دستور داد.(1)
1- الميـــزان ج 4، ص 180.