مقدمه، ص 32
3- ايشان با اينكه در مسائل عادى حضور ذهنى نداشتند ولى در مسائل عقلى عموما و مباحث تفسيرى خصوصا حضور ذهنى كامل داشتند و اين همان انصراف ممدوح است نه نسيان مذموم و اين نشانه همان آميختگى قرآن با گوشت و خون ايشان مىباشد چه اينكه در دوران بيمارى و بسترى افراد فراموششان شدند ولى اذكار را از ياد نبرد كه نشانه استقرار ايمان است.
4- ايشان در تدريس فن شريف حديث حتما نام راويان را هر چند ضعيف بودند ذكر مىكردند و در هنگام قرائت متن حديث، سند را نيز ميخواندند كه نام بزرگان و محدّثان احيا شود و ضمن اشاره به ضعف يك سند حرمت روات را رعايت ميكردند، و ديگر سجاياى حضرتش را از ياد نامهها مىتوان يافت.
5- دوره درسهاى كلاسيك حضرت استاد «قدس سره» از منطق شروع مىشد سپس به فلسفه و عرفان مىرسيد و سرانجام به قرآن و حديث كه ميراث رسول اكرم صلى الله عليه وآله است ختم ميشد و ارتحالش همانند زندگى پرثمرش تحرك تازهاى در جهان علم بوجود آورد گرچه او متذكر بود و راقم اين سطور ناسى يا متناسى «ذهب المتذكرون و بقى الناسون او المتناسون» نهج البلاغه.
قم- جوادى آملى 26 شهريور 1363 21 ذيحجة 1404