و در همان تفسير، از ابراهيم بن ابى العلاء از يكى از دو امام باقر و صادق (ع) روايت كرده كه فرمود وقتى خداى تعالى فرمود:
" يا أَرْضُ ابْلَعِي ماءَكِ وَ يا سَماءُ أَقْلِعِي"، زمين با خود گفت مامور شدهام تنها آب خودم را فرو ببرم نه آب آسمان را، در نتيجه زمين آب خود را فرو برد، و آب آسمان در اطراف زمين به صورت اقيانوسها باقى ماند. «1»
و در همان كتاب از ابى بصير از امام ابى الحسن موسى بن جعفر (ع) روايتى در باره" جودى" نقل كرده كه در آن آمده:
" جودى كوهى است در موصل". «2»
و نيز در همان كتاب از مفضل بن عمر از امام صادق (ع) روايت كرده كه در ذيل جمله" وَ اسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِيِّ" فرمود:
جودى همان فرات كوفه است. «3»
مؤلف: روايت قبلى را روايات ديگرى نيز تاييد مىكند.
و در همان كتاب از عبد الحميد بن ابى الديلم از امام صادق (ع) روايت كرده كه فرمود: بعد از آنكه نوح سوار بر كشتى شد اين خطاب صادر شد كه:" بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ" «4». و در مجمع البيان در ذيل آيه" وَ قِيلَ يا أَرْضُ ابْلَعِي ماءَكِ ..." مىگويد:
چنين روايت شده كه كفار قريش مىخواستند در مقام معارضه با قرآن برآيند چهل روز دور هم جمع شده طعامهايى از مغز گندم و گوشت گوسفند و شرابى كهنه خوردند تا به خيال خود ذهنشان صاف شود، همين كه مىخواستند دست به كار شوند اين آيه به گوششان خورد، لا جرم به يكديگر گفتند: اين كلام كلامى است كه هيچ گفتارى نمىتواند شبيه به آن شود، و به هيچ كلام مخلوقى شباهت ندارد، و بناچار از تصميم خود منصرف شدند. «5»
(2) همان مدرك، ص 150.
(3) همان مدرك، ص 149.
(4) همان مدرك، ص 151.
(5) مجمع البيان، ج 3، ص 160.