خرج اقتصاد و ميانه روى را رعايت كرده است «1».

و در همان كتاب از ابى بصير از آن جناب روايت كرده كه در تفسير اين جمله فرموده است:" تبذير" آن است كه انسان هر چه دارد بدهد آن وقت خودش دست روى دست بگذارد و محتاج گردد، پرسيدم اين تبذير تبذير در حلال نيست؟ فرمود: چرا «2».

و در تفسير قمى مى‏گويد: امام صادق (ع) فرمود:" محسورا" به معناى برهنه و عريان است «3».

رواياتى در باره اجتناب از افراط و تفريط در انفاق در ذيل آيه:" وَ لا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلى‏ عُنُقِكَ ..."

و در كافى به سند خود از عجلان روايت مى‏كند كه گفت وقتى در حضور حضرت صادق (ع) بودم، سائلى آمد حضرت برخاست و از ظرفى كه خرما داخل آن بود دو مشتش را پر كرد و به سائل داد، چيزى نگذشت كه سائل ديگرى آمد، دو مشتى هم به او داد، آن گاه سومى آمد به او ندا داد و فرمود:" اللَّه رازقنا و اياكم- خدا روزى ده ما و شما است".

آن گاه فرمود: رسول خدا چنين بود كه احدى از او چيزى از مال دنيا نمى‏خواست مگر آنكه به او مى‏داد، زنى فرزند خود را نزد آن جناب فرستاد و به او سپرد اگر رسول خدا (ص) گفت چيزى ندارم بگو پيراهنت را بده كه ما در خانه چيزى نداريم، حضرت پيراهنش را در آورد و به سويش انداخت، و در نسخه ديگرى آمده، به او داد، و خدا آن حضرت را اين چنين تاديب كرد كه" لا تَجْعَلْ يَدَكَ مَغْلُولَةً إِلى‏ عُنُقِكَ وَ لا تَبْسُطْها كُلَّ الْبَسْطِ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً" آن گاه حضرت فرمود:" احسار" به معناى فقر و ندارى است «4».

مؤلف: اين روايت را عياشى هم در تفسير خود از عجلان از آن جناب نقل كرده «5» و داستان رسول خدا (ص) را قمى هم در تفسير خود «6» و همچنين در المنثور «7» از ابن ابى حاتم از منهال بن عمرو و از ابن جرير طبرى از ابن مسعود آورده‏اند.

و در كافى به سند خود از مسعدة بن صدقه از ابى عبد اللَّه (ع) روايت كرده كه فرمود: خداوند در اين آيه رسول خدا را تعليم مى‏دهد كه چطور بايد انفاق كند، و داستانش‏

(1) تفسير عياشى، ج 2، ص 288، ح 55.

(2) تفسير عياشى، ج 2، ص 288، ح 4.

(3) تفسير قمى، ج 2، ص 19.

(4) فروع كافى، ج 4، ص 55، ح 7.

(5) تفسير عياشى، ج 2، ص 289، ح 59.

(6) تفسير قمى، ج 2، ص 18.

(7) الدر المنثور، ج 4، ص 178.