داشتن كتاب زبور است، بيان مىكند، و در زبور احسن كلمات را در حمد و تسبيح خدا به كار برد.
در آيه شريفه مؤمنين را تحريك مىكند كه ايشان هم در گفتار نيكو، رغبت نموده و در گفت و شنود با مردم به ادب جميل و زيبا مؤدب گردند، البته مفسرين در تفسير آيه، اقوال ديگرى نيز دارند كه ما از ايرادش خوددارى نموديم، طالبين مىتوانند به تفسيرهاى مبسوط و طولانى مراجعه نمايند.
در تفسير قمى در ذيل آيه" لَوْ كانَ مَعَهُ آلِهَةٌ كَما يَقُولُونَ إِذاً لَابْتَغَوْا إِلى ذِي الْعَرْشِ سَبِيلًا" مىگويد: امام (ع) فرمود: اگر اين بتها اله و معبود بودند آن طور كه شما پنداشتهايد يقينا به عرش مىرفتند «1».
مؤلف: يعنى مسلط بر عرش مىشدند، و زمام امور عالم را به دست مىگرفتند، آرى معناى عرش اين است، نه ملك كه جهاتش محدود است.
و در الدر المنثور است كه احمد و ابن مردويه از ابن عمر روايت كردهاند كه گفت:
رسول خدا (ص) فرمود: وقتى مرگ نوح فرا رسيد به دو فرزند خود گفت: من شما را امر مىكنم به تسبيح و حمد خدا، چون اين دو كلمه نماز هر چيز است، و با همين دو كلمه است كه هر چيزى روزى مىخورد «2».
مؤلف: قبلا در معناى تسبيح موجودات اين ارتباطى كه روايت ميان تسبيح و حمد و روزى خوردن موجودات بيان مىكند گذشت و گفتيم كه رزق هر موجودى با ترازوى احتياج و سؤال او اندازهگيرى مىشود، و گفتيم كه هر موجودى خداى را با اظهار حاجت و نقص خود تسبيح نموده و او را از داشتن حاجتى مثل حاجت خود و نقصى چون نقص خود منزه مىدارد.
و در تفسير عياشى از ابى الصباح از امام صادق (ع) روايت شده كه گفت خدمت آن جناب عرض كردم معناى جمله" وَ إِنْ مِنْ شَيْءٍ إِلَّا يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ" چيست؟ فرمود:
هر چيزى خداى را با تسبيح خود حمد مىكند، آرى همين كه مىبينيم ديوارها ترك مىخورد و
(1) تفسير قمى، ج 2، ص 120. (2) الدر المنثور، ج 4، ص 183.