تكلم كند كه گوش خودش هم نشنوند، و جهر آن است كه جوهره صدا به شدت بلند شود «1».

مؤلف: اين روايات تا حدى معناى اولى را كه در تفسير آيه گذرانديم تاييد مى‏كند.

و باز در همان كتاب به سند خود عبد اللَّه بن سنان روايت كرده كه گفت: از امام صادق (ع) پرسيدم آيا بر امام جماعت واجب است كه نماز را آن قدر بلند بخواند كه مامومين بشنوند؟ و اگر چنين است در جماعتهايى كه جمعيت بسيار است چطور مى‏شود؟

فرمود: بايد بطور معتدل و متوسط بخواند چنانچه خداى تعالى فرمود:" وَ لا تَجْهَرْ بِصَلاتِكَ وَ لا تُخافِتْ بِها" «2».

و در الدر المنثور است كه احمد و طبرانى از معاذ بن انس روايت كرده كه گفت:

رسول خدا (ص) فرمود: آيه:" وَ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً" تا آخر آيه عزت است «3».

و در تفسير قمى از امام آورده كه در ذيل" وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ" فرموده است:

يعنى خداوند هرگز ذليل نشده تا محتاج وليى شود كه ياريش كند «4».

بحثى روايتى و قرآنى

(در باره تفريق آيات قرآن- وَ قُرْآناً فَرَقْناهُ ...) تقسيم قرآن به آيات و سور

اين بحث پيرامون آيه شريفه" وَ قُرْآناً فَرَقْناهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النَّاسِ عَلى‏ مُكْثٍ" است كه در سه فصل عنوان مى‏شود:

فصل اول، پيرامون تقسيمات قرآن كريم: كتاب الهى به اجزايى تقسيم شده كه با آن شناخته مى‏شود، مانند سى جزء، و اينكه هر جزئى 4 حزب و هر حزبى 10 عشر دارد، و امثال آن، و اين تقسيم‏بندى است كه در قرآن كريم كرده‏اند، ولى آنچه در خود قرآن مى‏باشد، دو تقسيم است: يكى سوره و ديگر تقسيم هر سوره به چند آيه، و مكرر از آن دو، اسم برده مثلا فرموده:" سُورَةٌ أَنْزَلْناها" «5» و يا فرموده:" قُلْ فَأْتُوا بِسُورَةٍ مِثْلِهِ" «6» و همچنين در غير اين‏

(1) فروع كافى، ج 3، ص 305، ح 21.

(2) فروع كافى، ج 3، ص 317، ح 27.

(3) الدر المنثور، ج 4، ص 208، ط بيروت.

(4) تفسير قمى، ج 2، ص 30، ط نجف.

(5) سوره نور، آيه 1.

(6) سوره يونس، آيه 38.