تعالى فرموده:" وَ مِنْ بَعْدِ صَلاةِ الْعِشاءِ" و عتمه مربوط به شتران است «1».
و در كافى به سند خود از حريز از امام صادق (ع) روايت كرده كه آيه" أَنْ يَضَعْنَ ثِيابَهُنَّ" را قراءت نموده و فرمودند: مراد از آن جلباب و خمار است، در صورتى كه زن سالخورده باشد «2».
مؤلف: و در اين معنا اخبار ديگرى نيز هست.
و در الدر المنثور است كه ابن جرير، و ابن ابى حاتم از ضحاك روايت كرده كه گفت: اهل مدينه قبل از آنكه رسول خدا (ص) مبعوث شود رسمشان چنين بود كه افراد كور و مريض و چلاق را در غذا با خود شركت نمىدادند، و فكر مىكردند كه افراد كور تشخيص نمىدهند كدام لقمه لذيذتر و بهتر است، مريض هم كه نمىتواند مانند سالم غذا بخورد، و چلاق هم حريف اشخاص سالم نيست، ولى بعد از بعثت اجازه داده شد كه با آنان غذا بخورند «3».
و نيز در همان كتاب است كه ثعلبى از ابن عباس روايت كرده كه گفت: حارث با رسول خدا (ص) به عزم جهاد بيرون شد، و خالد بن زيد را جانشين خود در امور خانوادهاش كرد، و خانواده حارث از اينكه با خالد كه بيمار بود غذا بخورند ناراحت بودند، پس اين آيه نازل شد «4».
و نيز در همان كتاب است كه عبد بن حميد و ابن جرير و ابن ابى حاتم، از قتاده روايت كردهاند كه گفت: اين قبيله كه از بنى كنانة بن خزيمه است، در جاهليت تنها غذا خوردن را ننگ مىدانستند، حتى پيش مىآمد كه يكى از آنان بر شدت گرسنگى غذا را با خود مىگردانيد تا شايد كسى را پيدا كند كه با او غذا بخورد و آب بياشامد، ولى در اسلام اجازه هر دو قسم غذا خوردن داده شد، و آيه شريفه" لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ أَنْ تَأْكُلُوا جَمِيعاً أَوْ أَشْتاتاً" نازل گرديد «5».
مؤلف: و در معناى اين روايت روايات ديگرى نيز هست.
و در كافى به سند خود از زراره، از امام صادق (ع) روايت آورده كه در معناى آيه" أَوْ ما مَلَكْتُمْ مَفاتِحَهُ أَوْ صَدِيقِكُمْ"، فرمود: اينها كه خداى عز و جل در اين آيه
(1) الدر المنثور، ج 5، ص 57. (2) فروع كافى، ج 5، ص 522 ح 4. (3 و 4 و 5) الدر المنثور، ج 5، ص 58.