بعضى از مفسرين «1» گفتهاند:
در اين آيه اشارهاى است به اين كه غير از آن معجزات امور ديگرى هم بوده كه در آزمودن بنى اسرائيل نظير معجزه بوده است.
و در اين كه در ذيل اين ماجرا چهار آيه را آورده كه از جمله" وَ لَقَدْ نَجَّيْنا بَنِي إِسْرائِيلَ" شروع شده، و به جمله" بَلؤُا مُبِينٌ" ختم مىشود، نوعى دلخوشى است كه به رسول خدا (ص) مىدهد، و اشاره مىكند به اينكه خداى تعالى به زودى او و مؤمنين به او را از فراعنه مكه نجات مىدهد، و بر كفار برمىگزيند، و زمين را در اختيارشان قرار مىدهد، تا ببيند كه چگونه عمل مىكنند.
از جوامع الجامع نقل شده كه در تفسير آيه" فَارْتَقِبْ يَوْمَ تَأْتِي السَّماءُ بِدُخانٍ مُبِينٍ" گفته است كه در معناى دخان اختلاف شده، بعضى گفتهاند: دودى است قبل از قيام قيامت از آسمان مىآيد و داخل گوشهاى كفار مىشود، به طورى كه سر آنها مانند سر كباب شده مىشود، ولى مؤمنين از آن دود تنها دچار حالتى نظير زكام مىگردند، و روى زمين با همه وسعتش مانند اطاقى در بسته مىشود كه در آن كاه دود كرده باشند، و اين وضع تا چهل روز ادامه مىيابد- اين معنا از على و ابن عباس و حسن روايت شده «2».
مؤلف: اين حديث را الدر المنثور هم از همان نامبردگان نقل كرده. و نيز از حذيفة بن يمان و ابى سعيد خدرى از رسول خدا (ص)، و نيز از ابن عمر بدون ذكر نام رسول خدا (ص) آورده است «3».
و در تفسير قمى در ذيل همين آيه گفته است:
اين در وقتى است كه اهل رجعت از قبور درآيند، در آن روز تمامى مردم در ظلمت فرو مىروند، و مىگويند كه اين عذاب اليمى است، پروردگارا اين عذاب را از ما برطرف كن كه ما داراى ايمانيم «4».
(1) روح المعانى، ج 25، ص 126. (2) جوامع الجامع، ص 423. (3) الدر المنثور، ج 6، ص 28. (4) تفسير قمى، ج 2، ص 290.