اعمال صالحشان باشد.

" ذلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ"- اين جمله علامت بهشتيان و آنان كه به سعادت آخرت مى‏رسند را بيان مى‏كند، مى‏فرمايد: علامت خير البريه و آنهايى كه به جنات عدن مى‏رسند اين است كه از پروردگار خود ترس دارند. در جاى ديگر هم فرموده:" إِنَّما يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ" «1»، پس علم به خدا خشيت از خدا را به دنبال دارد، و خشيت از خدا هم ايمان به او را به دنبال دارد، يعنى كسى كه از خدا مى‏ترسد، قهرا در باطن قلبش ملتزم به ربوبيت و الوهيت او است، و در ظاهر هم ملازم با اعمال صالح است.

اين را هم بدان كه مفسرين در تفسير مفردات اين آيات به شدت اختلاف كرده، اقوالى بسيار دارند كه چون فايده‏اى در تعرض آنها نبود از نقل آنها و پاسخ دادن و اشكال كردن به آنها صرفنظر شد، خواننده مى‏تواند به تفسيرهاى مطول مراجعه نمايد.

بحث روايتى (چند روايت در باره اينكه مراد از" خير البريه- بهترين مردم" امير المؤمنين (عليه السلام) و شيعيان اويند)

در تفسير قمى در روايت ابى الجارود از امام ابى جعفر (ع) آمده كه فرمود: منظور از كلمه" بينة" رسول خدا (ص) محمد (صلوات اللَّه عليه) است «2».

و در الدر المنثور است كه ابن مردويه از عايشه روايت كرده كه گفت: به رسول خدا (ص) عرضه داشتم: يا رسول اللَّه گرامى‏ترين خلق نزد خداى عز و جل كيست؟ فرمود: اى عايشه مگر آيه شريفه" إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ" را نمى‏خوانى «3».

و در همان كتاب است كه ابن عساكر از جابر بن عبد اللَّه روايت كرده كه گفت: نزد رسول خدا (ص) بوديم كه على (ع) از راه رسيد، رسول خدا (ص) فرمود: به آن خدايى كه جانم به دست او است، اين مرد و پيروانش (شيعيانش) تنها و تنها رستگاران در قيامتند، آن گاه اين آيه نازل شد:" إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ"، از وقتى كه اين آيه نازل شد اصحاب رسول خدا

(1) تنها علماء هستند كه از خدا مى‏ترسند. سوره فاطر، آيه 28.

(2) تفسير قمى، ج 2، ص 432.

(3) الدر المنثور، ج 6، ص 379.