مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1074

گفت با هامان چون تنهااش بديد بانگها زد گريه ها كرد آن لعين كه چگونه گفت اندر روى شاه جمله عالم را مسخر كرده تو از مشارق وز مغارب بي لجاج پادشاهان لب همى مالند شاد اسپ ياغى چون ببيند اسپ ما تاكنون معبود و مسجود جهان در هزار آتش شدن زين خوشترست نه بكش اول مرا اى شاه چين خسروا اول مرا گردن بزن خود نبودست و مبادا اين چنين بندگان مان خواجه تاش ما شوند چشم روشن دشمنان و دوست كور چشم روشن دشمنان و دوست كور
جست هامان و گريبان را دريد كوفت دستار و كله را بر زمين اين چنين گستاخ آن حرف تباه كار را با بخت چون زر كرده تو سوى تو آرند سلطانان خراج بر ستانه ى خاك تو اين كيقباد رو بگرداند گريزد بى عصا بوده اى گردى كمينه ى بندگان كه خداوندى شود بنده پرست تا نبيند چشم من بر شاه اين تا نبيند اين مذلت چشم من كه زمين گردون شود گردون زمين بي دلان مان دلخراش ما شوند گشت ما را پس گلستان قعر گور گشت ما را پس گلستان قعر گور