مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1087

گفت موسى را به وحى دل خدا گفت چه خصلت بود اى ذوالكرم گفت چون طفلى به پيش والده خود نداند كه جز او ديار هست مادرش گر سيليى بر وى زند از كسى يارى نخواهد غير او خاطر تو هم ز ما در خير و شر غير من پيشت چون سنگست و كلوخ هم چنانك اياك نعبد در حنين هست اين اياك نعبد حصر را هست اياك نستعين هم بهر حصر كه عبادت مر ترا آريم و بس كه عبادت مر ترا آريم و بس
كاى گزيده دوست مي دارم ترا موجب آن تا من آن افزون كنم وقت قهرش دست هم در وى زده هم ازو مخمور هم از اوست مست هم به مادر آيد و بر وى تند اوست جمله شر او و خير او التفاتش نيست جاهاى دگر گر صبى و گر جوان و گر شيوخ در بلا از غير تو لانستعين در لغت و آن از پى نفى ريا حصر كرده استعانت را و قصر طمع يارى هم ز تو داريم و بس طمع يارى هم ز تو داريم و بس