مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1094

دانه لايق نيست درانبار كاه نيست حكمت اين دو را آميختن گفت اين دانش تو از كى يافتى گفت تمييزم تو دادى اى خدا در خلايق روحهاى پاك هست اين صدفها نيست در يك مرتبه واجبست اظهار اين نيك و تباه بهر اظهارست اين خلق جهان كنت كنزا كنت مخفيا شنو كنت كنزا كنت مخفيا شنو
كاه در انبار گندم هم تباه فرق واجب مي كند در بيختن كه به دانش بيدرى بر ساختى گفت پس تمييز چون نبود مرا روحهاى تيره ى گلناك هست در يكى درست و در ديگر شبه هم چنانك اظهار گندمها ز كاه تا نماند گنج حكمتها نهان جوهر خود گم مكن اظهار شو جوهر خود گم مكن اظهار شو