مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1103

آن نودساله عجوزى گنده كس تا به سالى بود شه زاده اسير صحبت كمپير او را مي درود ديگران از ضعف وى با درد سر اين جهان بر شاه چون زندان شده شاه بس بيچاره شد در برد و مات زانك هر چاره كه مي كرد آن پدر پس يقين گشتش كه مطلق آن سريست سجده مي كرد او كه هم فرمان تراست ليك اين مسكين همي سوزد چو عود تا ز يا رب يا رب و افغان شاه تا ز يا رب يا رب و افغان شاه
نه خرد هشت آن ملك را و نه نس بوسه جايش نعل كفش گنده پير تا ز كاهش نيم جانى مانده بود او ز سكر سحر از خود بي خبر وين پسر بر گريه شان خندان شده روز و شب مي كرد قربان و زكات عشق كمپيرك همي شد بيشتر چاره او را بعد از اين لابه گريست غير حق بر ملك حق فرمان كراست دست گيرش اى رحيم و اى ودود ساحرى استاد پيش آمد ز راه ساحرى استاد پيش آمد ز راه