مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1110

كل عالم صورت عقل كلست چون كسى با عقل كل كفران فزود صلح كن با اين پدر عاقى بهل پس قيامت نقد حال تو بود من كه صلحم دايما با اين پدر هر زمان نو صورتى و نو جمال من همي بينم جهان را پر نعيم بانگ آبش مي رسد در گوش من شاخه ها رقصان شده چون تايبان برق آيينه ست لامع از نمد از هزاران مي نگويم من يكى پيش وهم اين گفت مژده دادنست پيش وهم اين گفت مژده دادنست
كوست باباى هر آنك اهل قل است صورت كل پيش او هم سگ نمود تا كه فرش زر نمايد آب و گل پيش تو چرخ و زمين مبدل شود اين جهان چون جنتستم در نظر تا ز نو ديدن فرو ميرد ملال آبها از چشمه ها جوشان مقيم مست مي گردد ضمير و هوش من برگها كف زن مثال مطربان گر نمايد آينه تا چون بود ز آنك آكندست هر گوش از شكى عقل گويد مژده چه نقد منست عقل گويد مژده چه نقد منست