مثنوی معنوی
جلال الدین محمد بلخی
نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1240
نمايش فراداده
دفتر پنجم از كتاب مثنوىداستان آن عاشق كى با معشوق خود برمي شمرد خدمتها و وفاهاى خود را و شبهاى دراز تتجافى جنوبهم عن المضاجع را و بي نوايى و جگر تشنگى روزهاى دراز را و مي گفت كى من جزين خدمت نمي دانم اگر خدمت ديگر هست مرا ارشاد كن كى هر چه فرمايى منقادم اگر در آتش رفتن است چون خليل عليه السلام و اگر در دهان نهنگ دريا فتادنست چون يونس عليه السلام و اگر هفتاد بار كشته شدن است چون جرجيس عليه السلام و اگر از گريه نابينا شدن است چون شعيب عليه السلام و وفا و جانبازى انبيا را عليهم السلام شمار نيست و جواب گفتن معشوق او را
-
ارجعى بشنود نور آفتاب
نه ز گلحنها برو ننگى بماند
نور ديده و نورديده بازگشت
نور ديده و نورديده بازگشت
-
سوى اصل خويش باز آمد شتاب
نه ز گلشنها برو رنگى بماند
ماند در سوداى او صحرا و دشت
ماند در سوداى او صحرا و دشت