مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1410

تا كه زوتر جانب معدن رود زن پشيمان شد از آن گفتار سرد زن بسى گفتش كه آخر اى امير سجده و زارى زن سودى نداشت جامه ازرق كرد زان پس مرد و زن مي شد و صحرا ز نور شمع مرد كرد مهمان خانه خانه ى خويش را در درون هر دو از راه نهان كه منم يار خضر صد گنج و جود كه منم يار خضر صد گنج و جود
كين خوشى اندر سفر ره زن شود چون رميد و رفت آن مهمان فرد گر مزاحى كردم از طيبت مگير رفت و ايشان را در آن حسرت گذاشت صورتش ديدند شمعى بي لگن چون بهشت از ظلمت شب گشته فرد از غم و از خجلت اين ماجرا هر زمان گفتى خيال ميهمان مي فشاندم ليك روزيتان نبود مي فشاندم ليك روزيتان نبود