مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 147

دفتر اول از كتاب مثنوى

داستان پير چنگى كى در عهد عمر رضى الله عنه از بهر خدا روز بي نوايى چنگ زد ميان گورستان

ما بمرديم و بكلى كاستيم بانگ حق اندر حجاب و بى حجاب اى فناتان نيست كرده زير پوست مطلق آن آواز خود از شه بود گفته او را من زبان و چشم تو رو كه بى يسمع و بى يبصر توى چون شدى من كان لله از وله گه توى گويم ترا گاهى منم هر كجا تابم ز مشكات دمى ظلمتى را كفتابش بر نداشت آدمى را او بخويش اسما نمود خواه ز آدم گير نورش خواه ازو كين كدو با خنب پيوستست سخت گفت طوبى من رآنى مصطفى چون چراغى نور شمعى را كشيد همچنين تا صد چراغ ار نقل شد خواه از نور پسين بستان تو آن خواه بين نور از چراغ آخرين خواه بين نور از چراغ آخرين
بانگ حق آمد همه بر خاستيم آن دهد كو داد مريم را ز جيب باز گرديد از عدم ز آواز دوست گرچه از حلقوم عبدالله بود من حواس و من رضا و خشم تو سر توى چه جاى صاحب سر توى من ترا باشم كه كان الله له هر چه گويم آفتاب روشنم حل شد آنجا مشكلات عالمى از دم ما گردد آن ظلمت چو چاشت ديگران را ز آدم اسما مي گشود خواه از خم گير مى خواه از كدو نى چو تو شاد آن كدوى نيكبخت والذى يبصر لمن وجهى راى هر كه ديد آن را يقين آن شمع ديد ديدن آخر لقاى اصل شد هيچ فرقى نيست خواه از شمع جان خواه بين نورش ز شمع غابرين خواه بين نورش ز شمع غابرين