مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1477

آن يكى قج داشت از پس مي كشيد چونك آگه شد دوان شد چپ و راست بر سر چاهى بديد آن دزد را گفت نالان از چى اى اوستاد گر توانى در روى بيرون كشى خمس صد دينار بستانى به دست گر درى بر بسته شد ده در گشاد جامه ها بر كند و اندر چاه رفت حازمى بايد كه ره تا ده برد او يكى دزدست فتنه سيرتى كس نداند مكر او الا خدا كس نداند مكر او الا خدا
دزد قج را برد حبلش را بريد تا بيابد كان قج برده كجاست كه فغان مي كرد كاى واويلتا گفت هميان زرم در چه فتاد خمس بدهم مر ترا با دلخوشى گفت او خود اين بهاى ده قجست گر قجى شد حق عوض اشتر بداد جامه ها را برد هم آن دزد تفت حزم نبود طمع طاعون آورد چون خيال او را بهر دم صورتى در خدا بگريز و وا ره زان دغا در خدا بگريز و وا ره زان دغا