مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1518

آن يكى اسپى طلب كرد از امير گفت آن را من نخواهم گفت چون سخت پس پس مي رود او سوى بن دم اين استور نفست شهوتست شهوت او را كه دم آمد ز بن چون ببندى شهوتش را از رغيف هم چو شاخى كه ببرى از درخت چونك كردى دم او را آن طرف حبذا اسپان رام پيش رو گرم رو چون جسم موسى كليم هست هفصدساله راه آن حقب همت سير تنش چون اين بود شهسواران در سباقت تاختند شهسواران در سباقت تاختند
گفت رو آن اسپ اشهب را بگير گفت او واپس روست و بس حرون گفت دمش را به سوى خانه كن زين سبب پس پس رود آن خودپرست اى مبدل شهوت عقبيش كن سر كند آن شهوت از عقل شريف سر كند قوت ز شاخ نيك بخت گر رود پس پس رود تا مكتنف نه سپس رو نه حرونى را گرو تا به بحرينش چو پهناى گليم كه بكرد او عزم در سيران حب سير جانش تا به عليين بود خربطان در پايگه انداختند خربطان در پايگه انداختند