مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1540

هم چو آب نيل دان اين جبر را بال بازان را سوى سلطان برد باز گرد اكنون تو در شرح عدم هم چو هندوبچه هين اى خواجه تاش از وجودى ترس كه اكنون در ويى لاشيى بر لاشيى عاشق شدست چون برون شد اين خيالات از ميان چون برون شد اين خيالات از ميان
آب ممن را و خون مر گبر را بال زاغان را به گورستان برد كه چو پازهرست و پنداريش سم رو ز محمود عدم ترسان مباش آن خيالت لاشى و تو لا شيى هيچ نى مر هيچ نى را ره زدست گشت نامعقول تو بر تو عيان گشت نامعقول تو بر تو عيان