مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 1596

چون نماند بيشه و سر در كشد بهر اين گفت آن خداوند فرج باز گرد از بحر و رو در خشك نه تا ز لعبت اندك اندك در صبا عقل از آن بازى همي يابد صبى كودك ديوانه بازى كى كند كودك ديوانه بازى كى كند
بيشه ها از عين دريا سر كشد حدثوا عن بحرنا اذ لا حرج هم ز لعبت گو كه كودك راست به جانش گردد با يم عقل آشنا گرچه با عقلست در ظاهر ابى جزو بايد تا كه كل را فى كند جزو بايد تا كه كل را فى كند