مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 226

مر شما را بس نيامد راى من اى عقول و رايتان از راى من نقش با نقاش چه سگالد دگر اين چنين ظن خسيسانه بمن ظانين بالله ظن الس را وا رهانم چرخ را از ننگتان شير با اين فكر مي زد خنده فاش مال دنيا شد تبسمهاى حق فقر و رنجورى بهستت اى سند فقر و رنجورى بهستت اى سند
ظنتان اينست در اعطاى من از عطاهاى جهان آراى من چون سگالش اوش بخشيد و خبر مر شما را بود ننگان زمن گر نبرم سر بود عين خطا تا بماند در جهان اين داستان بر تبسمهاى شير ايمن مباش كرد ما را مست و مغرور و خلق كان تبسم دام خود را بر كند كان تبسم دام خود را بر كند