مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 285

باز آمد كاى على زودم بكش من حلالت مي كنم خونم بريز گفتم ار هر ذره اى خونى شود يك سر مو از تو نتواند بريد ليك بى غم شو شفيع تو منم پيش من اين تن ندارد قيمتى خنجر و شمشير شد ريحان من آنك او تن را بدين سان پى كند زان به ظاهر كو شد اندر جاه و حكم تا اميرى را دهد جانى دگر تا اميرى را دهد جانى دگر
تا نبينم آن دم و وقت ترش تا نبيند چشم من آن رستخيز خنجر اندر كف به قصد تو رود چون قلم بر تو چنان خطى كشيد خواجه ى روحم نه مملوك تنم بى تن خويشم فتى ابن الفتى مرگ من شد بزم و نرگسدان من حرص ميرى و خلافت كى كند تا اميران را نمايد راه و حكم تا دهد نخل خلافت را ثمر تا دهد نخل خلافت را ثمر