مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 323

روستايى گاو در آخر ببست روستايى شد در آخر سوى گاو دست مي ماليد بر اعضاى شير گفت شير از روشنى افزون شدى اين چنين گستاخ زان مي خاردم حق همي گويد كه اى مغرور كور كه لو انزلنا كتابا للجبل از من ار كوه احد واقف بدى از پدر وز مادر اين بشنيده اى گر تو بي تقليد ازين واقف شوى بشنو اين قصه پى تهديد را بشنو اين قصه پى تهديد را
شير گاوش خورد و بر جايش نشست گاو را مي جست شب آن كنج كاو پشت و پهلو گاه بالا گاه زير زهره اش بدريدى و دل خون شدى كو درين شب گاو مي پنداردم نه ز نامم پاره پاره گشت طور لانصدع ثم انقطع ثم ارتحل پاره گشتى و دلش پر خون شدى لاجرم غافل درين پيچيده اى بى نشان از لطف چون هاتف شوى تا بدانى آفت تقليد را تا بدانى آفت تقليد را