مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 465

از بن دندان بگفتش بهر آن تا رسى اندر جماعت در نماز گر نماز از وقت رفتى مر ترا از غبين و درد رفتى اشكها ذوق دارد هر كسى در طاعتى آن غبين و درد بودى صد نماز آن غبين و درد بودى صد نماز
كردمت بيدار مي دان اى فلان از پى پيغامبر دولت فراز اين جهان تاريك گشتى بى ضيا از دو چشم تو مثال مشكها لاجرم نشكيبد از وى ساعتى كو نماز و كو فروغ آن نياز كو نماز و كو فروغ آن نياز