مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 486

آن غزان ترك خون ريز آمدند دو كس از اعيان آن ده يافتند دست بستندش كه قربانش كنند در چه مرگم چرا مي افكنيد چيست حكمت چه غرض در كشتنم گفت تا هيبت برين يارت زند گفت آخر او ز من مسكين ترست گفت چون وهمست ما هر دو يكيم خود ورا بكشيد اول اى شهان پس كرمهاى الهى بين كه ما آخرين قرنها پيش از قرون تا هلاك قوم نوح و قوم هود كشت ايشان را كه ما ترسيم ازو كشت ايشان را كه ما ترسيم ازو
بهر يغما بر دهى ناگه زدند در هلاك آن يكى بشتافتند گفت اى شاهان و اركان بلند از چه آخر تشنه ى خون منيد چون چنين درويشم و عريان تنم تا بترسد او و زر پيدا كند گفت قاصد كرده است او را زرست در مقام احتمال و در شكيم تا بترسم من دهم زر را نشان آمديم آخر زمان در انتها در حديثست آخرون السابقون عارض رحمت بجان ما نمود ور خود اين بر ژس كردى واى تو ور خود اين بر ژس كردى واى تو