مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 642

علم را دو پر گمان را يك پرست مرغ يك پر زود افتد سرنگون افت خيزان مي رود مرغ گمان چون ز ظن وا رست علمش رو نمود بعد از آن يمشى سويا مستقيم با دو پر بر مي پرد چون جبرئيل گر همه عالم بگويندش توى او نگردد گرم تر از گفتشان ور همه گويند او را گم رهى او نيفتد در گمان از طعنشان بلك گر دريا و كوه آيد بگفت هيچ يك ذره نيفتد در خيال هيچ يك ذره نيفتد در خيال
ناقص آمد ظن به پرواز ابترست باز بر پرد دو گامى يا فزون با يكى پر بر اميد آشيان شد دو پر آن مرغ يك پر پر گشود نه على وجهه مكبا او سقيم بى گمان و بى مگر بى قال و قيل بر ره يزدان و دين مستوى جان طاق او نگردد جفتشان كوه پندارى و تو برگ كهى او نگردد دردمند از ظعنشان گويدش با گم رهى گشتى تو جفت يا به طعن طاعنان رنجورحال يا به طعن طاعنان رنجورحال