مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 654

آن يكى آمد به پيش زرگرى گفت خواجه رو مرا غربال نيست گفت جاروبى ندارم در دكان من ترازويى كه مي خواهم بده گفت بشنيدم سخن كر نيستم اين شنيدم ليك پيرى مرتعش وان زر تو هم قراضه ى خرد مرد پس بگويى خواجه جاروبى بيار چون بروبى خاك را جمع آورى من ز اول ديدم آخر را تمام من ز اول ديدم آخر را تمام
كه ترازو ده كه بر سنجم زرى گفت ميزان ده برين تسخر مه ايست گفت بس بس اين مضاحك رابمان خويشتن را كر مكن هر سو مجه تا نپندارى كه بى معنيستم دست لرزان جسم تو نا منتعش دست لرزد پس بريزد زر خرد تا بجويم زر خود را در غبار گوييم غلبير خواهم اى جرى جاى ديگر رو ازينجا والسلام جاى ديگر رو ازينجا والسلام