مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 671

رفت لقمان سوى داود صفا جمله را با همدگر در مي فكند صنعت زراد او كم ديده بود كين چه شايد بود وا پرسم ازو باز با خود گفت صبر اوليترست چون نپرسى زودتر كشفت شود ور بپرسى ديرتر حاصل شود چونك لقمان تن بزد هم در زمان پس زره سازيد و در پوشيد او گفت اين نيكو لباسست اى فتى گفت لقمان صبر هم نيكو دميست صبر را با حق قرين كرد اى فلان صد هزاران كيميا حق آفريد صد هزاران كيميا حق آفريد
ديد كو مي كرد ز آهن حلقه ها ز آهن پولاد آن شاه بلند درعجب مي ماند وسواسش فزود كه چه مي سازى ز حلقه تو بتو صبر تا مقصود زوتر رهبرست مرغ صبر از جمله پران تر بود سهل از بى صبريت مشكل شود شد تمام از صنعت داود آن پيش لقمان كريم صبرخو درمصاف و جنگ دفع زخم را كه پناه و دافع هر جا غميست آخر والعصر را آگه بخوان كيميايى همچو صبر آدم نديد كيميايى همچو صبر آدم نديد