مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 696

انبيا گويند روز چاره رفت مرغ بي هنگامى اى بدبخت رو رو بگرداند به سوى دست چپ هين جواب خويش گو با كردگار نه ازين سو نه از آن سو چاره شد از همه نوميد شد مسكين كيا كز همه نوميد گشتم اى خدا در نماز اين خوش اشارتها ببين بچه بيرون آر از بيضه نماز بچه بيرون آر از بيضه نماز
چاره آنجا بود و دست افزار زفت ترك ما گو خون ما اندر مشو در تبار و خويش گويندش كه خپ ما كييم اى خواجه دست از ما بدار جان آن بيچاره دل صد پاره شد پس برآرد هر دو دست اندر دعا اول و آخر توى و منتها تا بدانى كين بخواهد شد يقين سر مزن چون مرغ بى تعظيم و ساز سر مزن چون مرغ بى تعظيم و ساز