مثنوی معنوی

جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 1765/ 707

دفتر سوم از كتاب مثنوى

رفتن هر دو خصم نزد داود عليه السلام

مي كشيدش تا به داود نبى حجت بارد رها كن اى دغا اين چه مي گويى دعا چه بود مخند گفت من با حق دعاها كرده ام من يقين دارم دعا شد مستجاب گفت گرد آييد هين يا مسلمين اى مسلمانان دعا مال مرا گر چنين بودى همه عالم بدين گر چنين بودى گدايان ضرير روز و شب اندر دعااند و ثنا تا تو ندهى هيچ كس ندهد يقين مكسب كوران بود لابه و دعا خلق گفتند اين مسلمان راست گوست اين دعا كى باشد از اسباب ملك بيع و بخشش يا وصيت يا عطا در كدامين دفترست اين شرع نو او به سوى آسمان مي كرد رو در دل من آن دعا انداختى من نمي كردم گزافه آن دعا ديد يوسف آفتاب و اختران ديد يوسف آفتاب و اختران
كه بيا اى ظالم گيج غبى عقل در تن آور و با خويش آ بر سر و و ريش من و خويش اى لوند اندرين لابه بسى خون خورده ام سر بزن بر سنگ اى منكرخطاب ژاژ بينيد و فشار اين مهين چون از آن او كند بهر خدا يك دعا املاك بردندى بكين محتشم گشته بدندى و امير لابه گويان كه تو ده مان اى خدا اى گشاينده تو بگشا بند اين جز لب نانى نيابند از عطا وين فروشنده ى دعاها ظلم جوست كى كشيد اين را شريعت خود بسلك يا ز جنس اين شود ملكى ترا گاو را تو باز ده يا حبس رو واقعه ى ما را نداند غير تو صد اميد اندر دلم افراختى همچو يوسف ديده بودم خوابها پيش او سجده كنان چون چاكران پيش او سجده كنان چون چاكران