براى على عليه السلام رقم خورده است. از جمله اين آيات، آيه: «إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ ءَامَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَوةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَوةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ؛ 1 ولىّ شما، تنها خداست و پيامبر او و كسانى كه ايمان آوردهاند و نماز مىخوانند و در حال ركوع، صدقه مىدهند» است كه هيچ ترديدى در شأن نزول و انطباق قطعى آن بر على عليه السلام نيست؛ چون او بود كه در ركوع نمازش، به مستمندى «انگشتر» داد.
بسيارى از مفسّران و محدّثان، اين واقعه را گزارش كرده و با صراحت، مصداق آن را على عليه السلام دانستهاند. 2گو اين كه برخى از مفسّران، چون تلألؤ حق را برنتابيدند، به توجيهها و شبهههاى شگفتى پناه جستهاند، تا مگر حق را وارونه سازند. از جمله گفتهاند: واژه «كسانى» جمع است و نمىتوان آن را بر على كه يك نفر است، انطباق داد. امّا آنان فراموش كردهاند كه در ادبيات عرب، اين گونه استعمالها بسيار شايع است (كه براى تحليل، يا انگيزههاى ديگر، واژه جمع را به جاى مفرد به كار مىبرند). قرآن را بنگريد كه فرموده است:
«يَآ أَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا لاَتَتَّخِذُوا عَدُوِّى وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِيَآءَ تُلْقُونَ إِلَيْهِم بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَآءَكُم مِّنَ الْحَقِّ يُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَإِيَّاكُمْ أَن تُؤْمِنُوا بِاللَّهِ رَبِّكُمْ إِن كُنتُمْ خَرَجْتُمْ جِهَادًا فِى سَبِيلِى وَابْتِغَآءَ مَرْضَاتِى تُسِرُّونَ إِلَيْهِم بِالْمَوَدَّةِ وَأَنَا أَعْلَمُ بِمَآ أَخْفَيْتُمْ وَمَآ أَعْلَنتُمْ وَمَن يَفْعَلْهُ مِنكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَآءَ السَّبِيلِ؛ 3اى مؤمنان! اگر براى جهاد در راه من و طلب خشنودى من بيرون آمدهايد، دشمن من و دشمن خودتان را دوست مگيريد كه به آنها مهربانى كنيد، در حالى كه آنان به دين حقّى كه براى شما آمده است، كفر ورزيدند و پيامبر و شما را به خاطر ايمان شما به پروردگارتان آواره كردند. با آنان سَر و سِرّ دوستانه داريد و من به آنچه پنهان مىداريد و آنچه آشكار مىداريد، آگاهترم و هر كس از شما چنين كند، بىگمان از راه راست، گمراه مىگردد».
1 - مائده، آيه 55. 2 -
ر.ك: ج 2، ص 187 (ولايت على، ولايت خدا و پيامبر است). 3 - ممتحنه، آيه 1.